Akıl ve duygu birbirine alternative değil, hemen her olayda birbirini tamamlayan iki unsurdur. İnsanı duygusuz bir varlık gibi görürsek, kendi çıkarına tapmaya başlar. Hümanizm, bunun en açık örneğidir.
Bu düşünce akımı insanı o kadar kutsallaştırdı ki sonunda kendisine tapmaya kadar götürdü. Duygudan yoksun olarak yalnızca mantık referansına dayanan materyalizmde, insanın yaşlandıktan sonra terk edilmesi gerektiği fikri ortaya çıkmıştır.
akıl
Diyalektik materyalizmdeki çıkara dayalı, zayıfların yok edilip güçlülülerin ayakta kalması felsefesi kabul edildikten sonra, eksik ve zayıf doğan çocuklar ya da yaşlılar ölüme terk edilmeli, düşüncesi yerleşti. Bu, duyguların yok sayılıp, mantığın kâr zarar ilişkisiyle her şeyi görmesi demektir. Bu düşünce, geçmiş yüzyılın doğrusuydu ama bu yüzyılın sonlarına doğru bu görüş değişti, hatta çöktü.
Aklın her şeyi halledeceği düşüncesi, yerini duygu ve mantık birlikteliğine bıraktı. Mesele, her iki melekenin de dengeli biçimde kullanılmasından geçiyor. Önümüzdeki on yıllar, hislerin insan hayatında daha önemli rol oynadığı yıllar olacak.
mantık
Geçmiş çağlarda sadece duygunun ön plâna çıktığ zamanlar oldu. Son 200 yılda ise akılla hareket etmek önemli sayılıyordu. Fakat görünen o ki, akıl ve kalbin birlikteliği önümüzdeki yıllarda belirginleşecek. Bunun sonucunda erkek ile dişinin tamlığı ortaya çıkacak ve insanlığın gelişiminde önceki nesillere göre ileri bir aşamaya geçilmiş olacak. Bu da âdemoğlunun daha az kan dökerek, şimdikinden olgun, kaliteli ve barışçıl bir dünyada yaşamasını sağlayacak.
